حجران

به یاد گل نشستم عمر بسر شد

ز حجرانش شبم باری دیگر شد

همینکه معجر شب رفت به خانه

صباح آمد بدل صبحم سحر شد

گل باغم به خورشید غنچه باز کرد

غم صد سالهِ حجران صحر شد

نسیم صبح بزلفش شانه میزد

نگارم قصه اش افسانه می شد